De tastzin is een van de, als niet het oudste zintuig van het menselijk lichaam. Het is daarom niet gek, als je die info in het achterhoofd houdt, dat de social distancing die nu van ons verwacht wordt als zeer onnatuurlijk wordt ervaren.
We hebben geluk, dat we dezer dagen in een technologisch ver ontwikkelde wereld leven. Zo kunnen we nog steeds van elkaars gezelschap genieten via WhatsApp, Skype en andere online tools. Dit terzijde… Laten we eerlijk zijn Er gaat toch niets boven dat echte face-to-face, in-each-others-space contact met de mensen die we graag zien.
Het bijzondere aan de tastzin is ook, dat we deze niet kunnen uitschakelen. Onze andere zintuigen kunnen we elks op hun eigen manier tijdelijk afsluiten. Je houdt je neus dicht wanneer je iets niet wil proeven of ruiken, bij je mond net hetzelfde. Je ogen sluit je om iets niet te kunnen zien en je oren kan je afsluiten met oordopjes om het geluid buiten te houden.
Voelen doen we echter altijd. Je trui die je zachtjes op je huid voelt drukken. Je hand die door je haren gaat, maar ook het haar op je armen dat recht gaat staan bij ontroering, beter bekend als ‘kippenvel’. De tastzin communiceert langs twee kanten. Via onze huid vangen we informatie op van buitenaf, maar daar stopt het niet. Je huid communiceert ook wat er zich vanbinnen afspeelt. Denk maar aan je blozende kaken bij een gevoel van schaamte.
Zoals ik al eerder aanhaalde, is het vervullen van deze basisbehoefte niet zo evident deze periode. Dit zal echter nog wel een tijdje zo blijven en met reden. Alleen is de vraag nu: Hoe kunnen we het best omgaan met deze beperking? Zoals de titel al suggereert, heeft onze huid ‘honger’ en net zoals wanneer ons lichaam honger heeft na een lange dag en we deze honger stillen met bijvoorbeeld een lekker vol bord spaghetti, moet er ook naar deze honger geluisterd worden.
Ik kan voor jullie de afstandsregel niet wegnemen naar elkaar toe, maar ik kan dit wel wanneer het op dieren aankomt. En ja hoor, dan heb ik het hier natuurlijk over de paarden.
Het paard kan geen drager zijn van het virus en vormt dus ook geen bedreiging bij rechtstreeks contact. Daarnaast zijn paarden uiterst puur en eerlijk: you get what you see and you see what you get.
Paarden bezitten een groot empathisch vermogen en door, onder andere hun oprechtheid stralen ze een enorme rust uit, rust die we nu allemaal kunnen gebruiken.
Bij The Equi-effect wordt het paard ingezet als hulpcoach, maar ook, en nu meer dan ooit, als knuffelbeer. Heb jij nood aan een echte, pure connectie en dit niet via een scherm of anderhalve meter afstand? Dan kan een één op één sessie met deze fantastische wezens wel iets voor jou zijn!
Je hoeft niet met een paard te rijden om contact te maken. Een grondige poetsbeurt is niet enkel fijn voor het paard, maar ook voor je eigen gevoel. Je hand door de vacht van je paard laten glijden of je gezicht verbergen in hun weelderige bos manen zorgt op zich al voor een sterke verbinding en een gevoel van affectie voor jullie beiden.
Mijn persoonlijke favoriet, iets dat me deze periode telkens weer naar een rustige plek in mezelf brengt, is de warme adem van mijn paard tegen mijn handen of in mijn nek tijdens onze dagelijkse knuffelsessies.
“Let a horse whisper in your ear and breathe on your heart. You will never regret it.”
Wat denk je? Heeft jouw huid honger en kan de affectie van deze wezens jouw honger stillen, of toch al helpen een stap te zetten in die richting? Benieuwd of de paarden jou kunnen bekoren? Neem dan zeker vrijblijvend contact op met The Equi-effect!